Rozdział V

            Kilka minut później Karolina była w drodze do liceum, gdzie uczyła się Kinga. Zastanawiała się nad tym, co ma powiedzieć przyjaciółce, i czy w ogóle ją zastanie. Kinga, czy to prawda, że…?; Kinga, Łukasz powiedział mi o… W głowie układała sobie początek rozmowy.

            Co jeśli Kinga nie będzie chciała z nią o tym rozmawiać? Albo wkurzy się, że jej przyjaciółka broni jej chłopaka? W końcu on też jest moim przyjacielem. Doszła do tego wniosku, kiedy przekraczała drzwi szkoły. Zdążyła jedynie napisać do Kingi wiadomość, że na przerwie będzie czekała pod automatem z kawą, kiedy za sobą usłyszała znajomy głos.

- Karoo! – odwróciła się i spostrzegła Artura. Artur jest dobrym znajomym Kingi i Karoliny. Chodzi do klasy z Kingą.

- Artur? Ty nie na lekcji? – uśmiechnęła się.

- Wracam z konkursu biologicznego. – oznajmił.

- Jak Ci poszło?

- Nie jest źle, aczkolwiek mogło być lepiej. – uśmiechnął się.

- Daj znać jak będziesz znał wyniki. – poprosiła.

- Będziesz pierwszą osobą, do której o tym napiszę.

- Dzięki, a w ogóle, jest w szkole Kinga? Gdzie macie lekcje? – zmieniła temat.

- Tak, jest w szkole. Teraz mamy historię. Przyszłaś z nią pogadać o Łukaszu, co nie?

- Skąd wiesz? – zdziwiła się.

- Gadałem z nim.

            Parę minut później siedzieli pod klasą wyczekując dzwonka zwiastującego przerwę… Kinga wyszła z klasy chwilę po upragnionym przez nią dzwonku i od razu przyuważyła siedzących przy oknie Artura i Karolinę. Już wiedziała, że to nie jest zwykłe spotkanie. Karo, nigdy nie przychodzi tu z czystych odwiedzin. Brunetka wzięła głęboki oddech i podeszła do nich.

- Hej. – powiedziała jak gdyby nic.

- O jesteś już. – zauważyła Karo. - Możemy pogadać? – spytała.

- Tak. Chodźmy na schody przy hali. Tam jest cicho.

- Okey. – Karolina pożegnała się z kumplem i razem z Kingą udały się na schody.

***

Przez najbliższe 15 minut dziewczyny rozmawiały na temat Łukasza. Karolina tłumaczyła Kindze, że nie powinna była robić mu awantury z tego powodu, bo Łukasz ją kocha, a rozmowa ze swoją byłą w jego przypadku nic nie znaczy. Karolinie udało się przekonać Kingę do zmiany zachowania wobec ukochanego. Razem z dzwonkiem na lekcje kumpele pożegnały się, po czym każda z nich udała się w swoją stronę.

W drodze powrotnej Jesika zadzwoniła do Karo z prośbą, aby ta przyszła do pracy jak najszybciej. W jej słowniku to inaczej: „Rusz dupę, bo ja tu wariuję z nimi”. Zaraz po tym zdaniu dało się usłyszeć głośne: „I kto tu wariuje, co? Karo wracaj, błagam!”, był to Marcin. Karolina roześmiała się, po czym powiedziała:

- Ej ludzie, uspokójcie się. – powiedziała Karo, próbując powstrzymać się od śmiechu.

- Wracaj szybko. – powiedziała Jesika.

- Będę za 10 minut. Na razie. – uśmiechnęła się, po czym obie się rozłączyły.

            Wchodząc do studia usłyszała głośne: „Dobrze, że jesteś. Zwariować tu idzie.” Marcin odetchnął z ulgą, cwaniacko się przy tym uśmiechając, na co dało się słyszeć donośne: „Słyszałam” z zaplecza.

- Ludzie ogarnijcie się, tak trochę chociaż. – Karolina zdejmowała kurtkę na sklepie, po czym przeszła na zaplecze, skąd Szybko wyszła, bo akurat przyszedł klient, a dzisiaj była jej kolej przyjmowania zleceń.

- Słucham? W czym mogę pomóc? – spytała grzecznie uśmiechając się.

- Chciałbym zrobić zdjęcie do dowodu osobistego. – odpowiedział młody mężczyzna.

- W takim razie zapraszam. – wskazała ręką na wejście do studia.

            Chwilę później Karolina ustawiała mężczyznę do zdjęcia. Wykonała kilka zdjęć i poprosiła o wybór jednego z nich.

- Na kiedy zdjęcia? – spytała.

- Na jutro. Ile płacę?

- 17zł. – Karolina odłożyła aparat.

- Okey, dziękuję i do jutra w takim razie. – uśmiechnął się.

- Do jutra. – odwzajemniła uśmiech.

- Mhm, prawie jak profesjonalistka. – skomentował Marcin.

- A dziękuję. Nadal się uczę. – odpowiedziała. – Ale jeszcze nie ogarniam tego programu, więc mógłbyś..? – dodała.

- Jasne. Pokażę Ci jeszcze raz, a potem będziesz już sama obrabiać zdjęcia do wywołania. – powiedział.

- Kochany jesteś. – posłała koledze słodki uśmiech.

***

- Jesika? Coś się stało? – Karolina uświadomiła sobie, że jest jakoś cicho, więc postanowiła pogadać z Jesiką.

- A co miałoby się stać? – spytała.

- Wiesz, jakaś taka spokojna jesteś. – uśmiechnęła się.

- Głowa mnie boli, to przez to. – odpowiedziała.

- Chcesz może tabletkę? – spytała Karo.

- Nie dzięki, powinno zaraz przejść, Wiedźmo – odpowiedziała Jess.

- Zrobię Ci herbaty.

- Okey, dzięki. – Karo poszła wstawić wodę na herbatę, po czym wróciła wróciła do kumpeli. Nie na długo, bo zaraz przyszła klientka.

- Słucham? W czym mogę pomóc? – spytała Karo uśmiechając się.

- Chciałabym wywołać zdjęcia z karty z aparatu. – odpowiedziała odwzajemniając uśmiech.

- W takim razie poproszę tą kartę. – po chwili Karolina wiedziała już, które zdjęcia ma wywołać. Poprosiła jeszcze o dane dotyczące wywołania i odbioru.

- Zdjęcia mają być matowe czy błyszczące?

- Błyszczące.

- A jaki rozmiar mają mieć te zdjęcia?

- Pocztówkowy.

- Proszę mi jeszcze podać nazwisko.

- Kowalska. Kiedy mogę odebrać zdjęcia?

- Myślę, że już za pół godziny.

- A mogę przyjść po nie jutro?

- Oczywiście.

- W takim razie przyjdę jutro o 12. – powiedziała kobieta, a Karolina zapisała godzinę odbioru na papierowej torebce.

- Dziękuję, życzę miłego dnia. – uśmiechnęła się Karolina.

- Dziękuję i wzajemnie. – odpowiedziała kobieta. – Do widzenia.

- Do widzenia.

- Brawo, teraz bierz się za obróbkę zdjęć. – powiedział Marcin.

- Okey, a mógłbyś zrobić Jesice herbatę? – poprosiła Karo.

- Spoko.

- Dzięki. – uśmiechnęła się.

- Też chcesz herbatę? – spytał Marcin.

- A możesz mi zrobić. – odpowiedziała po namyśle Karo.

            Chwilę później obie z Jesiką gadały, popijając herbatę. W tym czasie Marcin pracował nad projektem.

- Karolina, co z Twoim zleceniem? – odezwał się Marcin.

- Krystian akurat pracuje na komputerze. Jak skończy to zajmę się pracą. – odpowiedziała Karo.

- Karolina, chodź, komputer jest wolny. – krzyknął Krystian.

- Już idę. – okrzyknęła, zabierając herbatę, poszła przerobić zdjęcia.

***

- Marcin, skończyłam. Zerkniesz na zdjęcia? – na zaplecze weszła Karo, przyniosła mu efekt swojej pracy.

- Jasne, zaraz zobaczę, a Wy się szykujcie do domu. Dzisiaj wypuszczę Was wcześniej. – powiedział nie odrywając oczu od monitora.

- Okey, dzięki. – uśmiechnęła się. Chwilę później razem z Jesiką były w drodze do swoich domów.

Wszystkie zdjęcia są wzięte z internetu